აზოტი – სასუქების შერჩევა (აგრონომის რჩევები)

დეფიციტი და რისკ-ფაქტორები

ელემენტის ნაკლებობის დროს ფერხდება მცენარის ზრდა, ვეგეტატიური განვითარება. სიმპტომებია: ქვედა იარუსის ფოთლებს ეძლევათ მოწითალო-მოყვითალო შეფერილობა, ვითარდება ქლოროზი.

დეფიციტის ალბათობას ზრდის: დაბალი ან მაღალი pH, ქვიშიანი ან მსუბუქი ნიადაგი (გამორეცხვა), გვალვა (აზოტის გადაადგილების შეფერხება) და არასრულად დაშლილი ორგანული მასალის შეტანა (რაც აზოტის დეფიციტს აძლიერებს).

აზოტოვანი სასუქების სწორი არჩევანი

მცენარეები აზოტს ითვისებენ ამონიუმისა და ნიტრატის მარილების სახით. სწორედ ამიტომ არის აზოტის სწორი და დროული მიწოდება სასუქების სახით უმნიშვნელოვანესია პროდუქტიულობის გასაუმჯობესებლად.

ძირითადი ტიპების გარჩევა: კარბამიდი (შარდოვანა) VS გვარჯილა (ამონიუმის ნიტრატი) 

ფერმერულ პრაქტიკაში ყველაზე ხშირად გამოიყენება კარბამიდი (შარდოვანა) და გვარჯილა (ამონიუმის ნიტრატი).

კარბამიდი გამოირჩევა ყველაზე მაღალი აზოტის შემცველობით (46% N), მაგრამ ის ნელა მოქმედებს. მისი ამიდური  ფორმა მოითხოვს ნიადაგის მიკროორგანიზმებისა და ტემპერატურის გარდაქმნას, სანამ მცენარისთვის ხელმისაწვდომ ამონიუმად ან ნიტრატად იქცევა. კარბამიდი იდეალურია ძირითადი კვებისთვის და ნიადაგში აზოტის ხანგრძლივი მარაგის შესაქმნელად.

გვარჯილა (34% N) შეიცავს აზოტს ორ ფორმით ნიტრატულის და ამონიუმის . ამ კომბინაციის წყალობით, ის სწრაფად მოქმედებს, რადგან ნიტრატული ფორმა მყისიერად ხელმისაწვდომია მცენარისთვის. გვარჯილა საუკეთესო არჩევანია დამატებითი კვებისთვის,, როდესაც სასწრაფოდ გჭირდებათ მცენარის აზოტით მომარაგება, მაგალითად, გაზაფხულზე, ვეგეტაციის დაწყებისას.

აზოტის გამოყენება კულტურების მიხედვით

ხორბლისთვის აზოტი აუცილებელია სამ ძირითად ფაზაში: აღმოცენების , ბარტყობის (Tillerin) და თავთავის განვითარებისას. ამ დროს შეტანილი აზოტი გადამწყვეტია ცილის შემცველობისა და მარცვლის ხარისხის ასამაღლებლად.

ხორბლის ძირითადი განოყიერებისთვის გირჩევთ, გაეცნოთ ჩვენს  გზამკვლევს: სასუქი ტერამილე.

სხვა კულტურები, როგორიცაა სიმინდი და ბოსტნეული, ასევე საჭიროებენ აზოტის მაღალ დოზებს ვეგეტაციის საწყის ფაზაში.